چقدر دلــم گرفته نمیدونـــم از کجـــا شروع کنـــم ولی خیلی دلـــم گرفته همــدم ندارم و همیشه ساکـــت بودم همـــیشه تو خودم ریخـــتم خدا جـــونم چرا با بنـــده هات حـــرف نمیزنـــی ما باهـــات حرف میزنیـــم اما تو چــــی؟چـــرا تو هم مــثل من ساکتـــی چـــی شده تو هم تعجـــب کـــردی؟! ای بابا خدا جـــون تو خدایـــی و دلت از بنده هات میگیره اما ما چی بگــیم!چی داریـــم که بگیـــم تو این دنیـــا که خلق کردی خیلــی ها اومدنو رفتـــن اما هیچکدومشـــون به اندازه ی ادمـــای این دوره زمونـــه نامـــردنبــــودن فکـــر کنممیدونی چی شده شاید بدونی درد آدما از کجـــا شروع میـــشه...هیچوقـــت فریــــاد نزدمـــو باز هم نمیــــزنم من عادت نکــــردم دردامـــو فریــــاد بزنم تا صــــدام به گوشــــت بـــررسه و نــراحتت کنم اما دیگه طاقـــت ندارم ولی به خاطرتباز هم سکوت میکم...

مردم شهری که همه در آن می لنگند

به کسی که راست راه می رود می خندند . . .

در عجبم

از سیب خوردنِ مان

که

از آن فقط ” چوبش ” باقی می ماند.

مگر این همه چــــــوب که خوردیم

از یک سیــــب…..شروع نشد !؟

.

شاید چشم های ما نیاز داشته باشند که گاهی با اشک های مان شسته شوند

تا بار دیگر زندگی را با نگاه شفاف تری ببینیم . . .

وقتی سرشاراز لذت هستی قول نده

وقتی غمگیت هستی جواب نده

و وقتی خشمگین هستی تصمیم نگیر

۲ بار فکرکن ، وخردمندانه عمل کن . . .

یک پنجره برای دیدن

یک پنجره برای شنیـــــــــــــدن

یک پنجره که مثل حلقه یچاهــــــــــــــــــی

در انتهای خود به قلب زمین میرســــــــــــــــــــــــــــد

و باز می شود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبیرنــــــــــــــــــگ

یک پنجره که دست های کوچکتنهایــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی را

از بخشش شبانه ی عطر ستاره هایکریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

سرشار میکنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد

و می شود ازآنجـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

خورشید را به غربت گل های شمعدانیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرد

یک پنجره برای منکافیســــــــ*ـ*ـ*ـ*ــــــــ*ـ*ـ*ـ*ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت

*ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ*ـــ ـــــــــــ ـــــ ـــــ ــــ ـــــ*ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ*

*ــــــــــــــــــــــــــــــ*ــــــ ـــــ ـــــــــ ــــ ـــ*ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ*

*ـــــــــــــــــــــــــ *ــــ ـــ ــــ ـــــــ*ــــــــــــــــــــــــــــــــ*

*ـــــــــــــــــــــــــ*ــ ـــ ــــ*ـــــــــــــــــــــــــــــ*

*ــــــــــــــــــــــ*ــ*ـــــــــــــــــــــــ*

*ـــــــــــــــــــــ*ــــــــــــــــــــ*

*ـــــــــــــــــــــــــــــ*

*ــــــــــــــــ*

*ــــــ*

 

سهراب سپهری

هرکجا هستم باشم آسمان مال من است

پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است

چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچ های غربت ؟

من نمی دانم که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است،

کبوتر زیباست

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد

چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید

واژه را باید شست.

هيچ کس ويرانيم را حس نکرد...

وسعت تنهائيم را حس نکرد...

در ميان خنده هاي تلخ من...

گريه پنهانيم را حس نکرد...

در هجوم لحظه هاي بي کسي...

درد بي کس ماندنم را حس نکرد...

آن که با آغاز من مانوس بود...

لحظه پايانيم را حس نکرد

دیگر از درمان غم من گذشته است
دلـــت را دریـــاب
بیماریممســـــــری ست ...!!!

هیچ اتفاقی نیفتاده
ستون حوادث هنوز خالی ست
زنده ام بی تـــــــو ، باورت می شود ...!!!

سکوتم از رضایت نیست

دلم اهل شکایت نیست

هزار شاکی خودش داره خودش گیره گرفتاره

همون بهتر که ساکت باشه این دل

جدا از این ظوابط باشه این دل

از این بدتر نشه رسوایی ما که تنهاتر نشه تنهایی ما

عاشقش بودم عاشقم نبود
وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود
حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن؛ یکی بود یکی نبود !
یکی بود یکی نبود. این داستان زندگی ماست.
همیشه همین بوده. یکی بود یکی نبود …
برایم مبهم است که چرا در اذهان شرقی مان “با هم بودن و با هم ساختن” نمی گنجد؟
و برای بودن یکی، باید دیگری نباشد.
هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود، که یکی بود، دیگری هم بود … همه با هم بودند.
و ما اسیر این قصه کهن، برای بودن یکی، یکی را نیست می کنیم.
از دارایی، از آبرو، از هستی. انگار که بودنمان وابسته به نبودن دیگریست.
انگار که هیچ کس نمیداند، جز ما. و هیچ کس نمی فهمد جز ما.
و خلاصه کلام اینکه : آنکس که نمی داند و نمی فهمد، ارزشی ندارد، حتی برای زیستن.
و متاسفانه این هنری است که آن را خوب آموخته ایم.
هنر “بودن یکی و نبودن دیگری” !!!

هـ ـنـ ـوز دروغ هـ ـایـ ـت را در گـ ـنـ ـجـ ـه دارم
گـ ـاهـ ـی بـ ـاورشـ ـان مـ ـی کـ ـنـ ـم و بـ ـاز عـ ـاشـ ـقـ ـت مـ ـی شـ ـوم ...!!!

بی قرار هیچ قراری نبوده ام
مگر قراری که با تـــــــو داشته ام
و هرگز نیامده ای...!!!

غم دانه دانه
می افتد روی صورتم
شور است طمع نبودنت ...!!

باد آورده را باد می برد
اما تــــــــو
که با پای خودت آمده بودی ...!!!

 

 

 

نظرات شما عزیزان: